تاثیر روانشناسی در زندگی روزمره

هفته ی گذشته پسرم آرون عضو تیم فوتبال مدرسه شد. من بی نهایت به او افتخار می کردم و نمی توانستم جلوی خودم را بگیرم و احساسم را ابراز نکنم. با خوشحالی فریاد می زدم:«آفرین پسر! تو بهترین هستی!» هر دو ذوق زده بودیم و به نظر می رسید همه چیز عالی است.

اولین باری نبود که فرزندانم تعریف و تمجید مرا می شنیدند.

من هوادار پروپا قرص آن ها، طرفدار شماره ی یک و مشوقی فوق العاده هستم. این روزها مرا می بینید که مثل نقل ونبات تعریف و تمجید پخش می کنم؛ چه زمانی که بچه هایم گیتار تمرین می کنند، چه موقعی که گل می زنند و چه زمانی که در شستن ظرف ها به من کمک می کنند.

منطق مادرانه این است که: اگر بچه کارش را خوب انجام دهد (یا دست کم از نظر من خوب باشد)، من هم کاری می کنم که به خودش افتخار کند. اسمش را هم تقویت عزت نفس گذاشته ایم. من که تا چندی پیش همین طور فکر می کردم. در این مقاله نکاتی درباره ی پرورش عزت نفس در کودکان مطرح می شود که شاید تا به حال به آنها توجه نکرده باشید.

عقب نشینی کنید

به گفته ی جیم تیلور، نویسنده ی کتاب «فرزندان شما می شنوند: 9 پیامی که باید از شما بشنوند» اینطور که پیداست به جای اینکه بچه ها را بابت هر کاری که انجام می دهند، غرق در ستایش کنیم، راه های بهتری هم برای پرورش عزت نفس وجود دارد.

اولین کاری که باید انجام دهید این است که به آنها کمک کنید تا در این دنیا افراد کارآمدی باشند. اما برای انجام این کار، باید یاد بگیرید که عقب نشینی کنید و به فرزندتان اجازه دهید خطر کند، تصمیم بگیرد، مشکلات را حل کند و کاری را که شروع کرده است، ادامه دهد.

تیلور معتقد است که عزت نفس از احساس دوست داشته شدن، امنیت و کسب مهارت سرچشمه می گیرد. البته والدین اغلب فرزندان خود را با دو مورد اول بمباران می کنند، اما کسب مهارت یعنی خوب انجام دادنِ کارها، به زمان و تلاش نیاز دارد. او می گوید:«هر چقدر هم که بخواهیم، نمی توانیم با تعریف و تمجید، مهارت را در فرزندانمان پرورش دهیم.» در واقع، با تحسین بیش از حد بچه ها، بیشتر از اینکه مفید باشیم، به آنها آسیب می زنیم.

تیلور می گوید: «با این کار سطح توقع آنها را پایین می آوریم. اگر مدام به فرزندتان بگویید که او درحال حاضر کار فوق العاده ای انجام می دهد، این پیام را به او می رسانید که دیگر نیازی به تلاش بیشتر ندارد. درحالی که اعتمادبه نفس از طریق عمل کردن، تلاش کردن و شکست خوردن و دوباره تلاش کردن یا به عبارت دیگر از طریق تمرین کردن به دست می آید.»

اجازه دهید فرزندتان خطرپذیری های سالمی انجام دهد

ویکتوریا سوپیک، مدیرعامل شرکت کیدزاندکامپنی (Kids & Company) در تورنتو که خودش مادر هشت فرزند است، می گوید، برای شروع، تمرین کنید که وقتی فرزندتان خطرپذیری های سالمی انجام می دهد، کنار بایستید و از دور او را تماشا کنید. او می گوید: «برای اینکه بچه ها در این دنیا اعتماد به نفس پیدا کنند، باید خطر کنند، انتخاب کنند و مسئولیت آنها را بپذیرند.» او والدین زیادی را می بیند که دائماً سعی می کنند، فرزندانشان را از شکست خوردن نجات دهند.

اجازه دهید بچه ها انتخاب های خود را داشته باشند

سوپیک به این مطلب اشاره می کند که کودکان از دو سالگی می توانند عواقب تصمیمات خود را بپذیرند و می گوید، زمانی که انتخاب های متناسب با سنشان انجام می دهند، احساس قدرت بیشتری می کنند. او همیشه به فرزندانش اجازه می دهد که خودشان تصمیم بگیرند که در زمستان کت، کلاه و دستکش بپوشند یا نه. او می گوید:«وقتی تفاوت بین گرما و سرما را یاد می گرفتند، دیگر تصمیم به عهده ی خودشان بود. آنها باید بر بدن خود کنترل داشته باشند و مسئولیت انتخاب های خود را بپذیرند.»