در دنیایی که صداها زیاد و گوش ها خسته اند، آرام بودن خودش نوعی ارتباط است. وقتی ذهن مان آرام می شود، می توانیم نه فقط کلمات، بلکه احساس پشت آن ها را هم بشنویم.

ذهن آگاهی به ما یاد می دهد که در میان شتاب روزمره، مکث کنیم؛ در لحظه بمانیم؛ و حضورمان را هدیه دهیم — به خودمان و به کسانی که دوست شان داریم.

ارتباط مؤثر از همین جا آغاز می شود: از حضور آگاهانه در کنار دیگری. از شنیدن بدون قضاوت، از سخن گفتن با نرمی، و از دیدن انسان پشت رفتارها.

وقتی با دل آرام حرف می زنیم، حتی سکوت هم معنا پیدا می کند. و در آن سکوت، نزدیک تر می شویم — به خود، و به هم.